author | Hilda Bergmann |
title | Die stummen Dinge |
publisher | Krystall-Verlag |
year | o.J. |
corrector | reuters@abc.de |
sender | Adolf Weishäupl |
created | 20180525 |
Navigation:
- Kapitel 47
- Kapitel 1
- Kapitel 2
- Kapitel 3
- Kapitel 4
- Kapitel 5
- Kapitel 6
- Kapitel 7
- Kapitel 8
- Kapitel 9
- Kapitel 10
- Kapitel 11
- Kapitel 12
- Kapitel 13
- Kapitel 14
- Kapitel 15
- Kapitel 16
- Kapitel 17
- Kapitel 18
- Kapitel 19
- Kapitel 20
- Kapitel 21
- Kapitel 22
- Kapitel 23
- Kapitel 24
- Kapitel 25
- Kapitel 26
- Kapitel 27
- Kapitel 28
- Kapitel 29
- Kapitel 30
- Kapitel 31
- Kapitel 32
- Kapitel 33
- Kapitel 34
- Kapitel 35
- Kapitel 36
- Kapitel 37
- Kapitel 38
- Kapitel 39
- Kapitel 40
- Kapitel 41
- Kapitel 42
- Kapitel 43
- Kapitel 44
- Kapitel 45
- Kapitel 46
- Kapitel 47
- Kapitel 48
- Kapitel 49
- Kapitel 50
- Kapitel 51
- Kapitel 52
- Kapitel 53
- Kapitel 54
- Kapitel 55
- Kapitel 56
- Kapitel 57
- Kapitel 58
- Kapitel 59
- Kapitel 60
- Kapitel 61
- Kapitel 62
- Kapitel 63
- Kapitel 64
- Kapitel 65
- Kapitel 66
- Kapitel 67
- Kapitel 68
DAS LICHT
Über die Grenzen
des Stoffes zu schwingen,
in Wirbeltänzen
das All zu durchdringen,
Urnacht zu erhellen
mit leuchtendem Scheine,
ist meine Bestimmung.
Doch welche ist deine?
Auch du nur ein Teilchen
im Staubfall der Zeiten,
auch du nur ein Weilchen
im Fließen und Gleiten
und dennoch vom Schwunge
der Welt mitgerissen,
sei flammende Zunge
im rollenden Müssen.
Dieselben Gesetze
bewegen dein Schreiten,
die goldene Netze
ums Irdische breiten.
Tief eingegraben
im Unbewussten
sind unsere Gaben.
Wir tun, was wir mussten.
Ich schwebe und schwinge
in strahlenden Tänzen;
mit Blüten und Kränzen
bestreu' ich die Dinge.
Ich wecke die Früchte
zum Keimen, zum Leben.
Mensch, folge dem Lichte,
sei Schaffen und Geben.